Het coronavirus grijpt hard om zich heen. We zien het wereldwijd, en op dit moment vreselijk schrijnend in landen als India en Nepal. De gezondheidszorg kan de grote druk nauwelijks aan. Wanhopig zoeken mensen naar een plek voor hun zieke familieleden.
In veel landen is ziek worden niet de enige angst. Ook de lockdowns en andere beperkende maatregelen hakken erin. Geen werk betekent geen eten. Geen school betekent geen toekomstperspectief. We zien het overal. De wereld snakt naar adem! Zie het volgende filmpje: collectefilmpje
Het Christelijk Noodhulpcluster komt in actie voor de kwetsbaarste volwassenen en kinderen. Zij bieden:
• Voorlichting over hoe je jezelf tegen corona beschermt;
• Bescherming door schoon water, mondkapjes en quarantainecentra;
• Directe hulp zoals eten, psychosociale en medische hulp, waaronder zuurstoftanks.
Uw hulp is nodig!
Voor deze hulpverlening is gebed en geld nodig. Bid u mee?
Uw gift
Uw gift is heel erg welkom via een van de betrokken organisaties. Help via www.christelijknoodhulpcluster.nl
De actie wees erBIJ voor RWANDA is een groot succes gebleken!
De ZWO-commissie van Terpoarte zette zich in voor Rwanda èn de Bij. In maart, tot uiterlijk 5 april konden er zakjes bijvriendelijk bloemzaad bij ons besteld worden. De actie is een groot succes gebleken. De bijen en de vlinders komen niks te kort deze zomer in onze dorpen en we mochten € 113,17 overmaken voor ons project in Rwanda.
Alle gemeenteleden en belangstellenden die zaden hebben besteld onze hartelijke dank en veel succes bij het planten.
——————Hartelijk Bedankt!——————-
Met een vriendelijke groet, Anko van der Veen.
We kunnen dit weekend weer schrijven voor Amnesty International. U kunt de brief downloaden bij Kom in actie! Kom samen met Amnesty International op voor vrijheid
of door hier te klikken op Amnesty Brief
of op de Terpoarte website agenda bij de dienst van 16 mei 2021.
Bij de buurtsuper kunt u een wereldzegel kopen om op de brief te plakken.
Een handtekening zetten bij een andere actie kan natuurlijk ook
Schrijfactie: Iran, laat Jamshid Sharmahd onmiddellijk vrij
De Iraanse autoriteiten houden de Iraans-Duitse Jamshid Sharmahd (66) al 8 maanden vast op een onbekende plek, zonder toegang tot een advocaat. Hij krijgt geen eerlijk proces en mogelijk niet de medische zorg die hij nodig heeft voor zijn diabetes en hartproblemen. Mocht hij corona krijgen, dan zou hij ernstig ziek kunnen worden of zelfs komen te overlijden.
Wat kun jij doen?
Schrijf vóór 1 juli 2021 naar de Iraanse autoriteiten. Roep hen op om Jamshid Sharmahd onmiddellijk vrij te laten vanwege zijn kwetsbare gezondheid. Als hij wordt aangeklaagd voor een internationaal erkend misdrijf, moet hij een eerlijk proces krijgen.
Doodstraf dreigt voor tegenstander Iraans regime
Sharmahd was de woordvoerder van de oppositiegroep Kingdom Assembly of Iran, die het huidige regime omver wil werpen, eventueel met geweld. Sharmahd woont in de VS, waar de oppositiegroep ook gevestigd is. Toen hij in de Verenigde Arabische Emiraten was, werd Sharmahd hoogstwaarschijnlijk ontvoerd door de Iraanse geheime dienst.
De Iraanse regering beschuldigt hem van betrokkenheid bij een dodelijke aanslag in Iran in 2008. De Iraanse staatstelevisie zond ‘bekentenissen’ van hem uit, maar zijn familie ontkent dat hij iets te maken heeft met de aanslag. Hij loopt gevaar om ter dood veroordeeld te worden.
Dichter, schrijver, acteur en essayist Ramsey Nasr zag in een paar weken tijd 30.000 exemplaren van zijn laatste essaybundel ‘De Fundamenten’ over de toonbank gaan. Een voor dit genre ongekend aantal. Het heeft vast en zeker te maken met het feit dat het beschouwingen zijn over de tijd waarin wij leven en die is ingewikkeld. Mensen zijn daarom ook op zoek naar overzicht, houvast, gedachten die jou denken richting kunnen geven. Zoiets zal het wel zijn. In een van de essays maakt Nasr een interessante opmerking: “De meesten van ons gunnen iedereen op aarde dezelfde levensstandaard als die van ons, maar dan hebben we drie planeten nodig”. Na een ruim jaar coronacrisis is dat een prikkelende zin. Van alle kanten is al benadrukt dat we die crisis in een breder verband moeten zien: in die van het klimaat, ongebreideld reizen, voedselkilometers, ontbossing in het Amazonegebied in verband met sojaproduktie voor veevoer en jawel, die fameuze vleesvervangers, consumptiepatronen en ga zo maar door. En zeker tijdens de eerste golf zag je dat ook gebeuren: er kwam meer aandacht voor lokale producten, biologische waren, er werd meer gefietst. Maar inmiddels zijn we een jaar verder en is er die zin van Nasr. En niet alleen zijn zin.
In Trouw stond afgelopen week een groot stuk over de trage groei van biologische landbouw. Zoals bekend heeft Brussel ambitieuze milieuplannen: in 2030 zou 25 procent van alle landbouw in Europa biologisch moeten zijn. Nederland loopt bij die ambities hopeloos achter. De groep boeren die best wel wil omschakelen groeit nog steeds en toch gebeurt het niet. Dat heeft met grondprijzen te maken, met de instelling van de banken, maar ook met eetcultuur en consumentengedrag. Dat laatste raakt dus aan ons. Van de tien landen die in het overzicht waren weergegeven, scoorden Denemarken en Zwitserland het hoogst als het gaat om het aandeel biologische producten bij verkoop in de winkel. Nederland volgde op een straatlengte afstand.
Reden? “Wij zijn in Nederland in het algemeen koopjesjagers, terwijl men in andere landen de smaak van voeding belangrijker vindt.” Een kwestie van prijs dus, wat willen we uitgeven voor ons eten. En ja, het is soms wel wat duurder, maar toch. De bijkomende kosten in verband met vervuiling bij andere produkten betalen we weliswaar niet bij de kassa, maar het is de vraag of we die niet op een ander moment ergens gepresenteerd krijgen…….
Nogmaals, aan de boeren ligt het niet in de eerste plaats. En u hoort mij ook niet zeggen dat biologische landbouw de enige weg is. Er zijn meerdere vormen van verduurzaming: agrarisch natuurbeheer, regenaratieve landbouw, kringlooplandbouw. We moeten ons zeker niet blindstaren op één weg.
Maar die koopjesjagers…..dat zijn wij dus. Mensen die als het om onze voeding gaat, dus blijkbaar graag voor een kwartje op de eerste rij zitten. En dat gunnen we iedereen. Maar dat kan dus niet, dan zouden we drie planeten moeten hebben. Vorig jaar leek dat besef binnen te sijpelen, maar nu we langzaam maar zeker uit de crisis kruipen, lijkt er niet zo heel veel meer over van dat besef. We willen vooral terug naar het oude normaal, met alles wat daarbij hoorde. Een gemiste kans…….
Harrie Strubbe
Beste lezer,
Klik hier voor Nieuwsbrief 32
van Protestantse Gemeente Terpoarte.
met bijlage ondersteuning van TONK ivm corona.
Klik hier voor voorwaarden TONK-regeling
“Het gaat hier goed. De meeste mensen volgen de voorschriften van de overheid. De typische Vlaming is onderdaniger dan de Nederlander, dat weet u ook. Minder mondig. Nederlanders hebben minder ontzag voor politie en andere overheidstoestanden. Bij jullie gaat iemand sneller in discussie als hij iets niet mag. Waarom dit? Waarom dat? Terwijl men bij ons nogal rap zal zeggen: nou ja, oké, het is zo, ik mag hier niet staan. Ik zal dan maar mijn boete betalen. Jullie regering biedt ook de ruimte voor meer vrijheid. Zij stelt de vraag of de mensen niet te veel naar buiten willen gaan, zij geeft nog een kans. Dat is anders bij ons. Hier mag het echt niet.”
Was getekend: José de Cauwer, 20 maart 2020
Bovengenoemd citaat komt uit “Surplace” , het boek dat Gio Lippens samen met De Cauwer, ex-wielrenner, ex-ploegleider, ex-bondscoach en vooral vermaard wielercommentator bij de VRT, schreef over het voorbije bizarre wielerjaar. Middels berichtjes voorziet onze José, die ik graag mag horen bij het wielrennen, de hoofdtekst van Lippens van commentaar. Het stuk veronderstelt een verschil tussen Vlamingen en Nederlanders. Wij zijn wat opstandiger in zijn ogen, meer gehecht aan onze vrijheid en autonomie. Ik las zijn woorden afgelopen weekend, kort nadat ik wat had zitten lezen in een krantje dat min of meer toevallig in mijn bezit was gekomen: “Nieuws” , ondertiteling: voor een Open, Eerlijk en Bewust Nederland. Oftewel de onafhankelijke pers. Wel opmerkelijk dat die drie woorden met een hoofdletter worden geschreven. Op de voorpagina staat een vette kop: Politiegeweld moet stoppen. Eh, vergis u niet, dit gaat niet over Amerika. Nee, het gaat om het verhaal van ene Eunice, die vaak naar manifestaties gaat. Dan staat ze, naar eigen zeggen, te mediteren. Meestal gaat dat goed, maar zodra het om coronamaatregelen gaat, dan mag het allemaal niet. Er zijn klappen gevallen, we zien haar op de foto met een wond aan het hoofd. Nu moet ik zeggen, dat ik af en toe ook met een zeker afgrijzen en verontwaardiging naar sommige beelden van politieoptreden heb zitten kijken. Maar waar het me nu om gaat is dat deze Eunice een treffende illustratie is van de stelling van José de Cauwer: Hij zou haar ongetwijfeld als typisch nederlands omschrijven. Ik bedoel dit: haar misschien niet ten onrechte verontwaardiging over het haar aangedane politiegeweld wordt gerechtvaardigd met de woorden: “Ik heb grondrechten. Ik mag daar staan”. En daar begint het te schuren. In beginsel heeft ze gelijk: de vrijheid van beweging is een grondrecht. Maar er kunnen omstandigheden zijn waarin die vrijheid moet worden opgeschort. Dat is de situatie waarin we nu zitten. Een lange en vooral lastige periode en we zien allemaal uit naar de volgende maand, waarin we niet alleen de bevrijding gedenken op 4 en 5 mei, maar ook hopen op meer vrijheid in het leven van elke dag. Het probleem wat hier speelt is dat van de verhouding van individuele vrijheid en verantwoordelijkheid voor het geheel van de samenleving, in dit geval de volksgezondheid. Eunice lijkt een goede leerling van de filosoof Isaiah Berlin, die in de jaren ’50 vrijheid omschreef als: de afwezigheid van menselijke activiteiten die de mijne doorkruisen. Oftewel de vrijheid om te kunnen doen wat jij wil. Wie vrijheid zo verstaat, als hoogst individuele zaak, die kan alleen maar roepen: de overheid pakt ons onze vrijheid af. Het moet voor Mark Rutte als doorgewinterde liberaal soms ook tegen al zijn overtuigingen ingaan als hij weer eens een vrijheidsbeperkende maatregel moet afkondigen. Eunice uit het artikel heeft een punt: er zijn grondrechten en daar moeten we zuinig op zijn. Daar mag geen misverstand over bestaan. Maar soms moet je als weldenkend mens even tijdelijk afstand doen van bepaalde grondrechten en vrijheden, omdat dat voor het geheel van de samenleving beter is. Weldenkend…..misschien schuurt het uiteindelijk daar. Want het moge duidelijk zijn uit welke hoek dit nieuwe krantje “Nieuws’ komt. Het ademt aan alle kanten iets van: corona? ….koude drukte. Een paar koppen: Sterftecijfers: geen reden tot paniek, Censuur in Nederland, Vrije wil in een vrij land, en ga zo maar door. We leven in een vrij land, durf ik nog steeds te zeggen, en dat land vormt samen een samenleving. En dat is meer dan de optelsom van losse individuen met allemaal hun eigen individuele vrijheidsopvattingen. Hoe lastig dat is hebben we inmiddels wel ontdekt. Soms is het dan een weldaad dat je naar een kudde hardfietsende dames en heren kunt kijken, terwijl José de Cauwer het een en ander onnavolgbaar van commentaar voorziet.
Harrie Strubbe
Beste lezer,
Klik hier voor Nieuwsbrief 31
van Protestantse Gemeente Terpoarte.
Column
Het begon een jaar geleden allemaal met een telefoontje van Hans Koster van Omrop Fryslân: of ik een keer in zijn ochtendprogramma met hem in gesprek wilde over wat het voor de kerk en een dominee allemaal betekende: corona. Die vraag stemde natuurlijk tot nadenken. Niet dat ik tot dat moment maar wat deed, maar de crisis was nog vers en het was inderdaad nog zoeken. Het thuisfront deed toen de suggestie om elke dag iets op de website te zetten, een verhaaltje, een gedicht of een gedachte. Ziedaar, het geboorte-uur van mijn columns waarvan deze dus de honderdste is. Ook toen begon ik op een maandag waarbij ik me liet inspireren door Marijn de Vries die in Trouw een pleidooi voerde om vooral wel in beweging te blijven. Als oud-wielrenster had ze die zondag ervoor nog goed 100 km op de teller getrapt. Grappig genoeg herinnerde zij daar in haar column van vandaag zelf nog aan: dat zij die oproep nu een jaar lang heeft volgehouden, tegen alle extra coronakilo’s in.
Maar goed, opeens was daar dus die nieuwe agenda: elke ochtend een column schrijven. Soms was er bij het wakker worden nog geen enkel idee, maar dat veranderde dan al tijdens het douchen. En zo kwam er tot aan de zomer 6 dagen in de week een column. Het prettige van columns schrijven is dat jij bepaalt waar het over gaat en dat je niet steeds rekening hoeft te houden met wat je lezers daar van vinden. En dus kon je af en toen eens iets aankaarten waar je anders niet zo gauw over te spreken zou komen.
Inmiddels zijn we een jaar en honderd stukjes verder. Het zou mooi geweest zijn als ik deze keer had kunnen zeggen: het is voorbij! Maar zover is het dus nog niet. En het blijven turbulente tijden. Ook de afgelopen week, toen we getuige mochten zijn van het betere soort achterkamertjespolitiek: hoe parkeer je een parlementaire klokkenluider elders. Een onthullende vertoning, die nog wel een staartje zal krijgen, althans, dat mag je hopen.
Maar gelukkig was daar toen de rustdag! Tenminste, op de meeste plekken. Maar niet op Urk en in Krimpen aan de IJssel. Daar meenden ultra-orthodoxe kerken tot burgerlijke ongehoorzaamheid over te moeten gaan. Opmerkelijke situatie. Nu kan ik me situaties voorstellen dat het de kerken te prijzen zou zijn als ze eens wat vaker burgerlijk ongehoorzaam zouden zijn, maar in dit geval, met betrekking tot de volksgezondheid…. Maar dat was nog niet alles: de onvermijdelijk aanwezige journalisten werden op beide plekken zo ongeveer gemolesteerd. Een van hen was van POW en ja , die hebben de reputatie van nogal zuigerig te zijn, maar wat er hier gebeurde: met een auto op een reporter inrijden, dat is crimineel gedrag, orthodox of niet. Gelukkig wist de reporter in kwestie tot wie je je in zo’n noodsituatie moet wenden: hij riep in elk geval veelvuldig de naam van de Here Jezus aan!
Maar in alle ernst: wat speelt hier? De vrijheid van godsdienst? Met een beroep daarop gebeuren er dingen die je niet zou wensen. Volgens mij gaat het daar ook niet om bij dat grondwetartikel. Dat betreft ten diepste de inhoud van belijden ( en dat is al ingewikkeld genoeg) en niet het fysiek samenkomen ten tijde van een gezondheidscrisis. Voor alle duidelijkheid, ik voer hier geen pleidooi voor politie-invallen in een kerk ( daarmee zouden kerkasieldiensten ook verleden tijd zijn) maar ik heb me wel afgevraagd wat er zou gebeuren wanneer een schouwburgdirecteur de deuren weer zou openen, of de horecaondernemer met een zelfde plan. Geldt dan ook dat er achter de voordeur niet kan worden ingegrepen? Daar schuurt het toch voor mij. Het draait uiteindelijk allemaal om solidariteit, om geen uitzondering te willen zijn. En ja, dat kan soms pijn doen, maar wie heeft ons ooit gezegd dat de geloofssolidariteit pijnloos zou zijn? Aan het begin van de stille week zouden kerken in elk geval beter moeten weten.
Harrie Strubbe
Prijsvraag
Deze keer geen foto’s van activiteiten, want die zijn er nauwelijks geweest de laatste tijd, maar een prijsvraag. De volgende zes foto’s zijn muurfragmenten van onze drie dorpskerken. Van elke kerk zijn er twee foto’s.
De vraag is om uit te zoeken welke foto van welke kerk is?
Dus loop de komende weken eens om de kerken heen en zoek de muurfragmenten op. Of neem de kinderen of kleinkinderen mee en laat hen opzoeken waar de afbeeldingen gemaakt zijn.
De foto’s zijn genummerd van nr.1 t/m 6.
>Geef per nummer aan bij welke kerk de foto is genomen
en omschrijf de plek, bijvoorbeeld zuidkant kerk of noordkant toren
>Of stuur 6 foto’s waaruit dit blijkt.
Iedereen die dit onder ogen krijgt mag mee doen!
De oplossingen kunnen, uiterlijk 18 april, gemaild worden naar k.r.iepema@hetnet.nl of
in de brievenbus op Heechpaed 6 te Boksum gedaan worden.
Onder de goede inzendingen wordt een passend prijsje verloot.
Beste lezer,
Klik hier voor Nieuwsbrief 30
van Protestantse Gemeente Terpoarte.