Tijdens een wandeling tweede Paasdag kreeg ik ( keurig via het kamerraam op een kier) van een van mijn fietsmaten een klein boekje van de Belgische psychiater Dirk de Wachter. Prikkelende titel: ‘De kunst van het ongelukkig zijn’. U begrijpt, dat doet een aanslag op je verbeeldingskracht, zeker in deze dagen. Na een paar bladzijden lezen wist het ook direct: dit wordt weer een column!

Uitgangsgedachte van het boekje is, niet ten onrechte lijkt me, dat heel veel mensen streven naar geluk, als ultiem doel van hun leven. Als je dat doet, loop je het risico dat je met jezelf in de knoop raakt als er zich tegenslagen aandienen, als die zoektocht naar geluk niet zo slaagt als dat maatschappelijk misschien wel de standaard lijkt. De cijfers aangaande eenzaamheid en zich-ongelukkig-voelen zijn wat dat aangaat alarmerend.

Maar wat is geluk eigenlijk? Sla je er Van Dale er op na dan kom je de volgende omschrijving tegen: 1) gunstige loop van omstandigheden  2) aangenaam gevoel van iemand die zich verheugt.

In deze bijzondere tijden van de coronacrisis zijn dat interessante omschrijvingen. Want deze tijd lijkt ver verwijderd van wat je noemt ‘een gunstige loop van omstandigheden’. We leven in een ‘intelligente lock-down ‘ en worden aan alle kanten voorbereid op het ‘nieuwe normaal’ en dat laatste heeft vooral iets in zich van afstand houden. Een gedachte waar ik maar slecht aan kan wennen en waar ik niet echt gelukkig van word. Natuurlijk, we kunnen straks weer bij elkaar op bezoek en weer naar de kerk, maar tegelijk…… afstand houden. Eigenlijk wil ik daar gewoon niet aan denken, merk ik bij mezelf.
Maar terugkomend op de omschrijving in verband met onze situatie: optimale condities om met zijn allen zeer ongelukkig te worden. En zo werkt het ook voor heel wat mensen, daar blijf ik helemaal vanaf. Tegelijk maakt deze situatie iets anders heel erg duidelijk: dat je om je gelukkig te voelen niet zonder anderen kan. En aan één kant breekt ons dat nu dus hopeloos op, want we zijn nogal op onszelf aangewezen, maar aan de andere kant zie je allemaal dingen gebeuren, waar mensen zich juist heel prettig bij voelen en dus… gelukkig. De creativiteit in het zoeken naar ‘oplossingen’ laat mensen soms onvermoede kanten van zichzelf zien. En de vreugde die dat soms weer bij anderen oproept, maakt je ook weer gelukkig. Als ik terugdenk aan de reacties op de tulpenactie van vorige week, dan werkte dat zo. 

Geluk dat is iets van samen, en dat hoeft dus ook niet grootste en meeslepend. We hoeven niet allemaal de Mount Everest op om mee te tellen in het gezelschap van geslaagde gelukzoekers, het is daar druk genoeg. Juist deze dagen van corona laten zien dat geluk ook kan zitten in het kleine gebaar. Dat ontspant en maakt je ook weerbaarder voor als het allemaal eens niet zo leuk is.

Harrie strubbe