Afgelopen week viel het jaarboekje van Terpoarte op mijn deurmat. Dat wat doorbladerend viel mij oog op een zin in mijn eigen verslag : Staat nog uit: high tea en songs of praise op de eerste zondag van juni. 
De datering van het verslag maakte meteen veel duidelijk: 23 maart. Op dat moment leefden we nog met de wetenschap dat de boel, ook voor de kerken tot begin april stil zou liggen. Later werd dat tot onze schrik 1 juni. Maar nog lang koesterde ik de hoop dat we dan misschien de draad weer zouden kunnen opmaken, heel feestelijk, met die high tea en songs of praise. Zoveel is inmiddels wel duidelijk: die hoop is een illusie.

We zullen ons moeten instellen op nog een wat langer regime aangaande activiteiten als kerkdiensten. De laatste nieuwsbrief van de classis geeft daar verder nog geen uitsluitsel over, maar ademt wel die teneur. Ik las ergens zelfs iets over het effect van gemeentezang op de volksgezondheid.  Ja, het zijn wonderlijke tijden.

En ze worden er niet gemakkelijker op, in de zin van overzichtelijkheid. Die eerste weken spraken de spelregels voor zich. We snapten hier in het Noorden dat we ons gezonde verstand dienden te gebruiken maar ons niet helemaal achter de geraniums hoefden te laten wegdrukken, terwijl we ons realiseerden dat dat op andere plaatsen in het land iets minder eenvoudig lag. Maar nu gaat er steeds meer open en blijft de basisoproep nog steeds: Blijf thuis! Dat roept als vanzelf de vraag op: voor wie gaan die winkels, hotels, parken etc. dan open? De communicatie wordt dan opeens ingewikkelder. Daarbij wordt het ook steeds onduidelijker wanneer wat weer kan, of juist nog niet. Ik zou met zoon en schoondochter in mei een paar dagen naar Boekarest. Dat dat niks ging worden, hadden we zelf al vroegtijdig geconcludeerd, maar hoe het nu deze zomer gaat komen. En dat is een vraag waar heel veel mensen mee zitten. Dat verhaal van het nieuwe normaal van de anderhalve meter, het blijft een lastig voorstelbaar normaal. Social distancing…… als we maar niet afstandelijk gaan worden jegens elkaar: de ander als mogelijke besmettingsbron gaan zien ( zoals Tijl Beckand het gisterenavond zo beeldend verwoordde: ik werd bekeek als een melaatse, ik zou bijna een rammelaar hebben meegenomen)

Moraal van dit verhaal: hou vol….en blijf gezond, van lijf en verstand!

Harrie Strubbe