De eerste dagen van juni staan vooral in het teken onrust en niet ten onrechte. Wereldwijd wordt er luid en duidelijk geprotesteerd naar aanleiding van de dood van George Floyd in de Verenigde Staten. Tenzij je in de afgelopen dagen onder een stoeptegel hebt gewoond, anders kon je niet om de afschuwelijke en verbijsterende beelden heen: minutenlang werd hij met een knie op zijn nek tegen de grond gehouden door een agent. Anderen keken toe, terwijl het voor iedereen te horen was ( en dus ook voor iedereen die de beelden zag) dat hij geen adem meer kreeg. Zulk racistisch politiegeweld is helaas geen uitzondering en het gebeurt niet alleen in het Amerika van Trump die in antwoord op de uitgebroken onrust maar bedacht heeft het leger in te zetten. Van die man kun je ook alles verwachten: wie kijkt waar nog van op?

Maar ondertussen gaat die onrust als een golf over een wereld in coronatijd en dan hangt voor je het weet je lot als burgemeester aan een zijden draadje. Ze heeft inmiddels spijt betuigt, Femke Halsema, maar of dat genoeg zal zij?. Het totaalplaatje is behoorlijk ingewikkeld en de commentatoren en politici buitelen over elkaar heen met hun meningen. Dat het allemaal niet verstandig was, is duidelijk. Dat de bestuurder in Halsema de sympathie voor de zaak misschien iets te veel ruimte heeft gegeven, is niet minder duidelijk En dan liggen inschattingsfouten op de loer. En dat het ook anders kan, hebben we in de dagen daarna gezien. Maar goed, een gewaarschuwd mens, en dus ook elke burgemeester……. We moeten voor een paar dingen uitkijken, lijkt me. Ten eerste dat hier, na weken van democratische verlammingsverschijnselen, opeens weer een puur partijpolitieke zaak van gemaakt gaat worden. Dat zou wat mij betreft niet fair zijn tegenover Halsema en het zou bovendien, en dat is veel zorgelijker, de aandacht weghalen bij waar het om ging: de verontwaardiging over dit racistisch politiegeweld ( al had ik liever gezien dat ‘Kick-out-zwarte-Piet’ zich iets minder nadrukkelijk in de kijker had gezet: dit lijkt op meeliften)

De tijd zal leren hoe dit gaat aflopen. Maar was er nu wel nog een lichtpuntje? Ach, hoe gaat dat in het nieuws: te midden van al die grote items, is er dan ook een klein berichtje. Voor ie goed en wel uit de kast gehaald is, mag ie er ook al weer worden opgeborgen: de doopstok of schep. Met het oog op bepaalde rituele handelingen (  doop, handoplegging, zegening) kunnen de kerken in hun plaatselijke coronaprotocol hun voorganger aanmerken als ‘contactberoep’. En eerlijk is eerlijk: als de kapper wel twintig minuten onbeschermd aan je hoof mag zitten, waarom zou een voorganger dat dan niet een paar tellen mogen. Een lichtpuntje dus, een kleintje, toegegeven, maar toch. Een kinderhand is tegenwoordig al snel gevuld.

Protocollen, het woord is gevallen. Als je bedenkt hoe zo’n protocol er uit moet zien, zakt de moed en de zin om weer ter kerke te gaan je bijna al weer in de schoenen: reserveringen, gele hesjes, afstand hadden, geen samenzang, geen koffie, geen echte ontmoeting. En tegelijk klinken er de geluiden van gemis, van graag weer willen.  Maar of de mogelijkheden aan dat gemis tegemoet komen is een serieuze vraag. Een vraag die wij als kerkgemeenchap net als al die anderen in de komende paar weken moeten proberen te beantwoorden.

Harrie Strubbe