“Het vriest en sneeuwt en zelfs de pandemie
verdwijnt onder een dik pak nostalgie.
Pas als het dooit, polariseert men weer”

Aldus Ilja Leonard Pfeijffer. Een  treffende samenvatting van de afgelopen week. Los van alle hysterie van media, Hollanders en politici over een mogelijke ‘ Toch der Tochten’, was het voor velen een week van opademen. Sneeuw en ijs, en dus smolt veel chagrijn weg voor de zon als….. jaja.

Toen ik afgelopen donderavond met zoon en dochter mijn rondjes maakte op de ijsbaan van Wommels, zei Bram al schaatsend: “Goh, lang geleden dat ik zoveel mensen heb gezien!’. Want ja, er was heel wat volk op de been, en gelukkig ruimte genoeg. Maar inderdaad, vooral vrolijke, blije mensen. Eindelijk iets waar we met zijn allen helemaal niet op gerekend hadden, en waar we velen van ons zich aan laven: op redens, of kuierend, genietend van de winterzon,  het besneeuwde landschap, en ja, de opgewektheid van mensen. Je moet nu wel een echte kniesoor zijn als je het aandurft om over sneeuwtroep en kou te klagen.

Winterweer, ijs in sloten en plassen, dat is Nederland op zijn best en het komt, zeker nu, voor velen als een cadeautje. Midden in de lockdown even vrolijkheid, ruimte, mensen om je heen, en dat ook nog redelijke verantwoord, want buiten.

Natuurlijk, het ging niet overal goed: BOA’s en verkeersregelaars die van de weg werden gereden, hufterig volk zal er altijd wel blijven. En we zullen maar hopen dat het dit weekend in die zin goed zal blijven gaan. En ach, gelukkig worden onze kerkdiensten tegenwoordig gestreamd, dus je kunt de kerkdienst altijd later nog volgen mocht het zondagmorgen nog erg aantrekkelijk schaatsweer zijn. Ik hoop er in elk geval van te genieten. Volgende week gaat het weer dooien, dan hebben we weer alle tijd om te polariseren, te steggelen en te klagen. Op naar de verkiezingen. Maar eerst dus maar: op naar het ijs: winterwille!

Harrie Strubbe