Vorig jaar zomer was ik een keer als gastvoorganger in de Schakel in Cammingaburen. Na afloop van de dienst raakte in aan de praat met een heer op leeftijd over de preek van die morgen. Die had hem geraakt en dat is als predikant altijd mooi om te horen. Na verloop van tijd stelde hij zich voor: Willem Abma. Het schoot door mijn hoofd: zo heet toch ook die dichter van dat mooie gedicht over Marije fan Blessum?  En al snel bleek het inderdaad om hem te gaan, want hij vertelde over zijn laatste bundel, die hij mij graag wilde geven. Moest ik alleen wel even met hem mee naar zijn huis. Dus in de auto achter een fietser met wapperende jaspanden aan. Na nog een gesprek en een koffie overhandigde hij mij zijn prachtig gebonden bundel  ‘Ferbûn en sjoen’ ( 2018). Ondertitel: mimeringen oer myn leauwe en libben.

Waarom vertel ik dit nu allemaal? Wel, gisteren zat ik nog weer eens wat door dat bundeltje te bladeren en kwam toen een tekst tegen die ik heel toepasselijk vind in de ze tijd. De klokken luiden van hoop, beren bieden kinderen een prachtige speurtocht door hun dorp en soms brandt er ’s avonds ergens een kaars achter het raam. Voor wie brandt die kaars dan?

Daarover gaat het in dit gedicht van Willem Abma:

By it baarnen fan in kears
As ik dit kearskeoan jo ljocht ûntstek,
mei dan jo ljocht ûntflamje yn myn hert.
Dat it ferbaarnt de pinen en it sear;
ferljochtet dêr’t it tsjusteret, Hear:

Ik baarn in kears om ien dy’t ik ferlear;
in kears foar wa’t jo leafde nedich hat;
foar elk dy’t langet nei beskûl en treast
om al it stil fertriet yn hert en geast.

Ik baarn in kears en tink oan mannichien.
Elk minske hat syn ljocht fan Jo te lien.
Ljocht dat ik yn jo ljocht te baarnen set. 
Mei ’t wêze mei jo ivich ljochtsjen ien.

Harrie Strubbe