Coronablues

Nederlanders hebben het niet zo op hekken. Zet iemand een hekwerk om zijn tuin, en zeker een met zo’n agressieve gekartelde bovenrand, dan kijken we daar met de nodige argwaan en scepsis tegenaan. Daarom storen we ons ook aan hekkenbouwers als Trump en Orban.

Nu doemen er ook in onze tijd steeds vaker hekken op. Om parkeerterreinen bij natuurgebieden en stranden af te sluiten om zo ongewenste samenscholing van mensen te voorkomen. En gisteren nog de veerdam bij Holwerd. En ook al zullen er mensen zijn die daar de smoor in hebben, het zijn maatregelen die we snappen.

Maar bij ‘coronablues’ dacht ik aan andere pijn. In mijn dagblad Trouw las ik het volgende intro op een artikel:

De stoelen op het terras staan opgestapeld tegen de muur. Een verpleegkundige schuift haastig een gordijn dicht. Er is geen mens te zien op het terrein van revalidatiecentrum Noorderbreedte in Leeuwarden. Raambezoekers worden sinds vrijdagmiddag op afstand gehouden door een hek.

Dat hek. Daar gaat het nu om. Een hek dat in het nieuws kwam omdat een ons niet onbekende journalist, Auke Zeldenrust, op dat hek stuitte toen hij diezelfde vrijdagmiddag over het terrein naar het raam van de kamer van zijn moeder ( 92) liep. Het raam ging dan altijd even op een kier en dan was er even een kort praatje. Het lichtpuntje in haar dag. Maar dat is nu dus verleden tijd: een hek maakt dit onmogelijk. Waarom? Een vermaledijde enkeling had  zich niet aan de regels gehouden. En dat kan dus niet. Vindt ook Zeldenrust. Maar een hek? En hij schrijft erover in de Leeuwarder Courant;  “Harteloos hek” staat er als kop boven het artikel. De toon is gezet. De gedachte dat de ‘goeden in dit geval dan maar moeten lijden onder de kwaden’ is niet aan hem besteed. En daarmee heeft hij wat mij betreft een punt.

Normaal zou dit hele incident waarschijnlijk geen nieuws zijn geworden. Er zouden misschien door sommigen een paar stevige krachttermen zijn gebezigd, een ander had wellicht tot kalmte gemaand, maar voor de rest. Maar zo gemakkelijk kwam Noorderbreedte er dus niet mee weg. Een van de betrokkenen is een journalist en hij brengt zijn pijn, ergernis en woede, zijn coronablues onder woorden. “Een harteloos hek”. Kijk, zo zeggen mensen die van de pen leven dat. En dat raakt precies aan de kern. Is hier nog met mensen gerekend? Ja, met een paar kwaadwilligen. Maar was die op hun gedrag aanspreken geen betere optie dan het plaatsen van een hek. Zeldenrust’ suggestie om dat hek dan op anderhalve meter van de ramen te zetten, werd weggewimpeld door een woordvoerder: “niet aan orde” . 

Nederlanders hebben het niet zo op hekken. En al helemaal niet op hekken die ouderen die toch al opgesloten en buitengesloten van normaal menselijk contact, nog eens extra af te sluiten. Dat verdient, en dat is dan heel netjes gezegd,  geen schoonheidsprijs. En ik ben bang dat het wel niet bij deze ene plek zal blijven. Goed dat er dan journalisten zijn om stem te geven aan deze coronablues.

Harrie Strubbe