Her begon allemaal met een terloopse suggestie van Emma, mijn vrouw, tijdens het tweede weekend van de coronacrisis: “Misschien kun je wel elke dag iets op de website zetten”. Iets, nogal oningevuld dus. De maandag erna had ik mijn eerste radiogesprek met Hans Koster van Omrop Fryslân waarin ik op zijn vraag hoe ik contact dacht te gaan houden met de mensen het plan wereldkundig maakte om een dagelijkse column te gaan schrijven ( niet wetende hoelang dit verhaal zou gaan duren). Die eerste moest toen nog geschreven worden!  Diezelfde morgen, achter de pc gezeten, kwam er een verhaal naar aanleiding van de column van Merijn de Vries in Trouw  die dag. Zij had datzelfde weekend een fietstocht van een paar uur gemaakt ( ze is ex-wielrenster) en maakte ons deelgenoot van haar ervaring van ruimte en stilte, in contrast met veel drukke plekken dat weekend. Zij pleitte ervoor vooral wel buiten te blijven en te blijven bewegen. Een boodschap die ik graag met mijn mogelijke lezers wilde delen.

Grappig genoeg lijkt de cirkel met deze vijftigst column enigszins rond: gisteren was ik zelf onderweg met de racefiets voor een rondje van een paar uur. En op mijn beurt was ik nu verbaasd over hoe rustig het was: zo nu en dan een college-wielrenner ( en geen enkel peleton!) , een paar gewone fietsers, wat wandelaars, een enkele motorrijder en wat auto’s, vooral met fietsen achterop. Waar is iedereen op deze mooie dag, vroeg ik me al trappend nog af. Ik zal niet zeggen dat het antwoord later op de dag via het journaal tot mij kwam, maar het contrast kon haast niet groter zijn. En ik moest direct aan die eerste column terugdenken. Plekken van rust en ruimte en overvolle plekken: de relatieve rust richting Makkum en het volle strand van Scheveningen, de Prinsetuin en ga zo maar door.

Sinds die eerste column is er overigens wel wat bijgekomen. Afgelopen week was er de oproep van 1600 gezondheidsexperts om niet alleen in te zetten op een nog te ontwikkelen  vaccin, maar om, ook financieel, te investeren in verandering van leef-en voedingsstijl. Op dat terein is er nog enorm veel winst te behalen en echt niet alleen als het gaat om de weerbaarheid tegen dit Covid-19-virus. Gaat het in de discussie nog wel eens over het beheersbaar houden van de kosten van de gezondheidszorg, daar hoor je dan opeens merkwaardig weinig over.Voor alle duidelijkeheid:  u hoort mij niet zeggen dat met meer bewegen en gezonder eten alle ziektes de wereld worden uitgeholpen, maar wel dat de winst die daar nog te behalen is binnen veel reguliere  zorg op zijn minst een blinde vlek lijkt te zijn. Al was het maar omdat men het oor nog altijd veel te makkelijk laat hangen naar de inzichten van het door de voedingsindustrie  gefinancierde  Voedingscentrum. Maar riekt dat niet al te zeer naar de slager die zijn eigen vlees keurt? Medicijn en vaccinontwikkeling zullen voor een mondiale gezondheidscrisis als deze onvermijdelijk zijn, maar er is meer dat om aandacht en financiering vraagt. Wat dat aangaat is het eigenlijk zuur dat de sportscholen achteraan de rij lijken te staan in het versoepelingstrajekt. Van die ruim drie miljoen deelnemers valt maar een betrekkelijk klein gedeelte onder de categorie ‘zweten, hijgen en puffen’. Het gros probeert de boel wat in beweging te krijgen en omdat niet iedereen in de ruim, groen en rustig buitengebied woont, moet dat soms in de sportschool gebeuren.

 Al fietsend door het friese land waren dat zo wat gedachten, die in de eerste column al latent aanwezig waren en nu nog maar eens geventileerd moesten worden ( al is dat nu misschien niet z’n handige beeldspraak) . En verder schrijven we vrolijk verder. Op naar de honderd?

Harrie Strubbe