Gisteren ging het over de nieuwe maatregelen ( of vooral het handhaven of verlengen) in verband met de coronacrisis en ik vroeg me daarbij af wat dat nu voor de kerken betekent en dus ook voor onze gemeenschap.

Later die dag realiseerde ik me dat er nog een geloofsgemeenschap die hard (tot in het hart) geraakt wordt door de beperkende maatregelen. Ik denk dan aan de moslimgemeenschap hier te lande en wereldwijd voor wie gisterenavond de Ramadan is begonnen. Zoals u vermoedelijk wel weet: een maand vasten, waarbij van zonsopgang tot zonsondergang er niet gegeten of gedronken mag worden. Nu is dat ten tijde  van corona nog steeds prima mogelijk.  Maar bij die Ramadan hoort ook zeer nadrukkelijk de gezamenlijke maaltijden in familie- en vriendenkring na zonsondergang en de zorg daarbij voor wie tekort komt. Alles bij elkaar een zeer sociaal gebeuren waar wij als westerse christenen ( en westerlingen sowieso) nog wat van kunnen leren. De oosterse gastvrijheid speelt daarbij een grote rol. Dat moet nu dus allemaal heel anders. En vonden wij het al lastig dat we de paasdagen en de befaamde paasbrunchen in de kleine kring van ‘ thuis’ moesten houden ( zonder alle sociale zorgvragen daarbij), dit gaat over een maand lang terugkerende pijn en gemis. En dan hoop je tegelijk maar dat men zich aan de spelregels zal gaan blijven houden. Maar het ongemak is er en dat zal ongetwijfeld diep raken.

Afstand is geboden, maar geloofsgemeenschappen leven van de nabijheid. Maar hoe we daar de komende tijd vorm aan moeten geven, ik vind het nog een lastige uitdaging.

Harrie Strubbe