Gisteren was het zover: twee diensten opgenomen in de Sint Jan om in de loop van deze week online uit te zenden via de website.   
Het is dan wel even schakelen in je hoofd en beleving: op maandagmiddag een sobere Witte Donderdagviering en diezelfde avond de Paaswake.

De uitdrukking ‘tegen stoelen en banken praten’  krijgt dan opeens weer een heel andere lading en anders wel die van ‘tegen een muur praten’. Want ’s middags was de blik gericht op een leeg schip, ’s avonds tegen de muur van het koor. En toch, gaandeweg kwam de beleving wel en gelukkig konden we die Paaswake in de avonduren opnemen, zodat het voor je gevoel qua tijdstip in elk geval een beetje klopte. Maar goed, je houdt jezelf dan ook maar voor ogen dat jouw beleving in deze situatie van ondergeschikt belang is en dat zeg je dan ook maar tot die paar mensen die er bij zijn betrokken, de ouderling, een paar zangers en de organist. Doel is een goede registratie van een viering die je dan uitzendt op het moment dat je anders samen zou hebben gevierd. Maar dat de gemeenschap gemist wordt, moge duidelijk zijn.

Dat was met name voelbaar bij die Witte Donderdagviering. Normaal een dienst van Schrift en Tafel. Bij uitstek zelfs; we horen immers hoe Jezus die Maaltijd met zijn leerlingen viert en hen daarbij de opdracht geeft dat te blijven doen tot zijn gedachtenis.

Maar die tafelgemeenschap veronderstelt zeer nadrukkelijk de fysieke gemeenschap van mensen, die elkaar niet alleen zien, maar elkaar met een hand de vredesgroet brengt en  elkaar brood en wijn aanreikt. En dat is nu niet aan de orde. Daar was best wel een mouw aan te passen, maar dat hebben we niet gedaan. Wie donderdagavond kijkt, hoeft geen glas wijn of een stukje brood in de aanslag te hebben, thuis voor de buis op de bank. De landelijke kerk gaf dit wel degelijk in overweging, maar we hebben voor een ander spoor gekozen. Noem het dat van de solidariteit. Solidariteit met allen die misschien ook wel hadden willen vieren, maar dat nu niet kunnen. Allereerst degenen die zelf ziek zijn. Maar niet minder al degenen die zich een slag in de rondte werken voor het welzijn van hun medemensen. Uit solidariteit met hen moet je dan soms afzien met wat je zelf had willen doen: breken en delen. Soms moet je de weg van de Messias zo vertalen. Want laten  we wel zijn: solidariteit, bewogenheid, betrokkenheid zijn toch messsiaanse woorden bij uitstek: tekenend voor de weg die Jezus is gegaan.

Het was anders dan anders, anders dan alle andere avonden. Maar het blijft het begin van het Paasfeest: feest van licht en leven, feest dat ons elke keer weer leert zeggen: ‘En toch’.

Harrie Strubbe