Column 99

Sinds gisteren mogen er binnen de Protestantse kerk in Nederland overal weer 30 kerkgangers aanwezig zijn bij kerkdiensten. En verder mag er weer gezongen worden, zij het door een klein groepje. De mededeling kwam afgelopen week voor mij als een volslagen verrassing: tijdens de persconferentie was er met geen woord over gerept en gezien de zeer beperkte versoepelingen en de zorgen daarover, had ik het in elk geval niet zien aankomen. Mijn verrassing maakte overigens snel plaats voor verbazing. Waar kwam dit nu opeens vandaan? Was er druk geweest vanuit de kerken? Of, want laten we niet vergeten – het is verkiezingstijd-  is dit soms zo’n bekende sigaar uit eigen doos, door de christelijke partijen binnen de demissionaire coalitie uitgedeeld aan de eigen potentiële achterban? Dat klinkt misschien wat cynisch, maar nogmaals, het is verkiezingstijd.

Ben ik dan niet blij met deze verruiming? Nou, dat zou ik geweest zijn als die er voor veel meer sectoren zou zijn gekomen. We lijken nu weer zo’n uitzonderingspositie te hebben en daar hou ik dus niet van. Een instituut als de kerk, dat solidariteit hoog in het vaandel heeft staan –en terecht; ze leeft van goddelijke solidariteit – zou  zich alleen om die reden al ook verre moeten houden van zo’n uitzonderingspositie. Natuurlijk zie ik er ook naar uit dat we weer met zijn allen naar de kerk kunnen en dat we met zijn allen en desnoods  uit volle borst de lofzang gaande kunnen houden, maar nu nog maar even niet. Als het grootste deel van de samenleving nog op slot zit, dan moeten ook de kerken het nog maar even doen met online-vieringen en kerkdiensten op TV. Ik weet het, het voelt soms aan als surrogaat, maar het zijn wel mogelijkheden. Die solidariteit nu laten varen is niet goed voor de beeldvorming in de samenleving. Maar ook niet naar de coronapatienten binnen onze eigen gemeente en dorpen. Er wordt serieus gesproken over die derde golf, dan lijkt waakzaamheid geboden en dus nog maar even gebruik maken van de technische hulpmiddelen. Je wel opwinden over die feestvierende massa in het Vondelpark en dan op  zondag zelf maar met elkaar in de kerk gaan zitten, nee, nog maar niet.

Harrie Strubbe