Als we Piet mogen geloven wordt het de komende dagen fantastisch weer. Hij nam zelfs het woord ‘zomers’ in de mond. Heerlijk. Goed voor de mentale gesteldheid die toch al op de proef gesteld wordt. En tegelijk, je houdt je hart vast, terugdenkend aan de weekendbeelden van twee weken terug. Inmiddels lijken we met zijn allen wat meer gedisciplineerd te zijn, maar toch. Voor de overheid lijkt dit weekend een soort testcase te worden voor het Paasweekend: wel of niet grenscontroles om ooster- en zuiderburen te keren. En hoe gaat de eigen bevolking zich gedragen? De grote steden hebben al besloten de toegang tot parken te beperken. Klinkt als een mooie alliteratie ware het niet dat er een pijnlijke werkelijkheid achter schuil gaat.

Gelukkig wonen wij in de gezegende omstandigheid van een niet-dichtbevolkt gebied met voor bijna iedereen nog een eigen tuintje. En met gebruik van je gezonde verstand en dus de drukte vermijdende en dus ook maar die mooie maar smalle betonpaden om onze dorpen heen, tenzij we tot eenrichtingsverkeer overgaan, als we die 1,5 meter maar in de gaten houden en desnoods dus omkeren, dan kun je ook nog wel een ommetje maken, te voet of op de fiets.

Zelfdiscipline, heet dat dan. Niet alles waar je zin in hebt, of wat jou leuk lijkt, kan. Dat biedt overigens ook nieuwe mogelijkheden. Deze gedwongen pas op de plaats biedt ook kansen.  Kansen tot verstilling bijvoorbeeld. Voor een druktemaker als ik zelf soms kan zijn, een heel ding. Maar als ik buiten het dorp, op de ruimte, mijn dagelijkse frisse neus haal, dan wordt die stilte volop gevuld door de vogelgeluiden die overal vandaan komen. Mussen, skriesen, heel veel schreeuwende meeuwen bij de vogelplas en overal snaterende eenden. Stil is het nergens, maar in je hoofd wordt het dat dan soms wel.

Het wordt een mooi weekend. Maar het wordt ook een spannend weekend. We gaan het zien.

Harrie Strubbe