Naast het inmiddels fameuze woordpaar ‘samen en slim’ is er nog een woordpaar dat vrij dominant in gesprek en nieuws aanwezig is: onze ‘ouderen en kwetsbaren’.  Als je soms nog niet wist dat je daarbij hoorde, wordt je er nu wel aan herinnerd. Ettelijke keren en elke dag opnieuw. Wat daarbij opvalt is dat er vooral over gepraat wordt, je ziet hen zelf zelden in beeld.
In de afgelopen dagen bespeurde ik diverse keren enig ongenoegen bij bedoelde groep. Dit woordgebruik blijkt enigszins stigmatiserend te werken. Opeens blijk je oud te zijn, komen er aparte winkeluren voor je, of menen anderen , goedbedoeld, dat je de boodschappen zelf niet meer kunt halen en ga zo maar even door. Eigenlijk een beetje hetzelfde verhaal als met de vergrijzing: alsof het jouw schuld is dat je nog niet dood bent en dat dat de samenleving wat kost. Nu zelfs ten koste van de hele economie.

Tot voor kort dacht ik de dans nog te ontspringen. Tot ik  vorige week iemand voor de camera doodleuk hoorde zeggen: alle ouderen en kwetsbaren, vanaf 60 , in quarantaine. We kijken elkaar thuis eens aan, 61 en 62, en dachten hetzelfde: toe maar! En gisteren ging daar nog eens een schepje bovenop: een tweedeling van 50-min en 50-plus ( nee niet alleen Henk Krol c.s.) Voor de ene helft rappe versoepeling en voor de anderen: binnenblijven, terug in je hok.

Alsof alleen leeftijd een rol zou spelen. Ik herinner me nog heel goed hoe Peter van der Voort, te gast bij Jinek, met een uitgestreken blik sprak over het nagenoeg identieke postuur van alle coronapatienten bij hem op de IC. Na een enigszins verbijsterde blik van onze Eva, klonk het, maar toen met een keurige latijnse omschrijving: overgewicht. Nou, dan ik ook nog wel wat 50-minners bedenken die vanwege hun leefpatroon voor het predicaat “risicogevalletje”in aanmerking komt. Goed, zo mijn persoonlijke gal even  gespuid hebbende, kom ik nu bij mijn punt: denken beleidsmakers en nieuwsgaarders er uberhaupt wel eens over na hoe stigmatiserend dat spreken over ouderen en kwetsbaren en grijze golf eigenlijk is voor de mensen die ermee bedoeld worden. Je krijgt een label opgeplakt en wordt in de hoek gezet.

Begrijp me goed, dit is geen pleidooi voor een al bestaande of nog op te richten nieuwe ouderenpartij, one-issue-partijen zijn er al genoeg in dit land. Maar wel voor een wat fijnzinniger, zorgvuldiger en meer empatisch woordgebruik. Ik heb me hier al wel eens druk gemaakt over dat ‘samen’ van Rutte dat elke kritiek soms lijkt uit te sluiten, nu voer ook ik een pleidooi voor samen, tegen welke tweedeling in dan ook.

Harrie Strubbe