En niet zomaar een zondag: moederdag. En in de kerk: zondag cantate. Een zingzondag,  halverwege de gang van Pasen naar Pinksteren.

Wel, zingen in de kerk is er nog even niet bij. En ook moederdag zal in de meeste gevallen anders zijn dan we gewend zijn of in elk geval nu zouden willen. De knuffel zit er waarschijnlijk nog niet in. Want dat abnormale afstand houden……..

Morgen in het zondag. Die nuchtere constatering deed mij grappig genoeg opeens denken aan een gedicht van Toon Tellegen. Hij mijmert daarin over de zondag, doet dat met wonderlijke, aan de wiskunde ontleende, beelden. Maar als je goed luistert, tenminste zo vergaat het mij, klinkt er vooral ook een verlangen in door. Een verlangen dat voor velen van ons heel herkenbaar moet zijn: naar een kus, nabijheid, een bijna volmaakt leven, gewoon omdat het allemaal klopt, je zou het haast onschuld noemen, als je denkt aan de zwemmende kinderen in de bocht van de rivier uit de slotregels. En ach, het begint gewoon bij die wandelaars, zittend op een bankje. Was het maar weer zover, schiet het dan door je  hoofd: zulke zondagen….zonder beperkingen, gewoon in warm middaglicht. Was het morgen maar zover. Een mooie zondag, en ook een beetje mooie moederdag gewenst.

Zondag

Het is zondag,
wandelaars zitten op bankjes,
converseren over de sinus en se cosinus van een kus,
de tangens van het verlangen. 
Ze doen hun ogen dicht en denken aan onbekenden, x, y…..

De zon schijnt, 
kleine hypothesen gonzen in het warme middaglicht,
 de zuivere waarheid slaapt.
Alles is nietswaardig en op een fractie na volmaakt,
en ver weg, oneindig ver weg, tussen de wilde ellipsen
en de rode parabolen, 
zwemmen kinderen in een bocht van een rivier.

Harrie Strubbe