Column

Oneindig veel lichtpuntjes

Elk mens heeft wel van die herinneringen die je altijd bij blijven. Meestal omdat ze bijzonder en mooi zijn, helaas soms ook omdat ze traumatisch zijn.

Een mijn dierbare herinnering brengt mij terug naar de Zwitserse Alpen,  naar de tijd dat ik nog alpien klom. Op een avond in hut bivakkerend om bijna 3000 meter liep ik nog even voor sanitair onderhoud naar buiten. Nietsvermoedend, en dus stond ik als aan de grond genageld. Ademloos keek ik naar de sterrenhemel, zo onwaarschijnlijk vol, dat had ik nog nooit gezien. En het wonderlijkste was dat het ook voelde alsof ze veel dichterbij stonden dan normaal. Alsof die drieduizend hoogtemeters wat dat aangaat een verschil zouden maken. Een bijzonder moment ( waarop ik overigens voor mezelf niet direct het etiket religieuze ervaring op zal plakken, zoals sommigen misschien wel zouden verwachten), dat diepe indruk maakte, fascineerde vooral.

De herinnering popte acuut weer bij me op toen ik gisterenavond als zappend Beau in gesprek aantrof met Daan Rozegaarde over zijn geweldige project “Seeing stars”. Hij had de burgemeester van Franeker ( Waadhoeke) zover kunnen krijgen zijn project te faciliteren: bij een heldere avond alle verlichting door de hele stad uit. En je weet niet wat je ziet: oneindig veel lichtpuntjes zou je in deze donkere sombere tijden haast zeggen: ontelbare hoeveelheden sterren, zelfs een deel van de Melkweg. We kennen Rozengaarde van de reflectiestroken op de sluizen in de Afsluitdijk, van zijn lichtshow op het Wilhelminaplein ten tijde van Leeuwarden 2018. Maar het bijzondere van dit project is natuurlijk dat hij in dit geval niets toevoegt, maar alleen iets wegneemt wat we met zijn allen produceren: licht, en dus zo blijkt dan wel: lichtvervuiling.  Los van het aanstekelijke enthousiasme van Rozengaarde, je moet maar op zo’n idee komen, wat het tot een, ja eigenlijk bemoedigend en inspirerend gesprek maakte, was er nog iets opmerkelijks: hij vertelde over de reacties  van de mensen in Franeker. Die waren heel uiteenlopend. Iedereen vond het bijzonder, maar daarna scheidden de wegen zich: van enthousiasme en verwondering tot gevoel van nietigheid en soms zelfs iets van angst. Maar goed, mensen raakten daar wel met elkaar over in gesprek, geheel coronaproof, want ja: buiten.

Ik werd er zelf helemaal blij van. Wat goed dat de kunstenaars zijn, mensen die out-of-the-box denken en ons zoveel kunnen geven in deze sombere tijden. Lichtpuntjes in barre tijden. Toch jammer  dat het kabinet wel 150 miljoen weet vrij te maken voor het zoveelste schilderij van Rembrandt maar niet bereid bleek een zelfde bedrag te investeren in eigentijdse creatieve geesten. De musea zitten dicht, maar de hemel is open voor iedereen, moet Rozengaarde gedacht hebben, zonder daarmee een religieuze uitspraak te hebben willen maken. Hoewel…..

Harrie Strubbe