U herinnert het zich vast nog wel: de eerste weken van de coronacrisis waren de laatste weken van Matthijs van Nieuwkerks DWDD op televisie. Het werd een talkshow zonder publiek, met slechts een paar gasten en….. muziek. Het leverde bijzondere, soms ontroerende en daarom troostrijke televisie op.

Ben je normaal gesproken geneigd te denken: ‘o, het is zeker weer komkommertijd’, als kranten en televisie oude koeien uit de sloot beginnen te halen, dat gevoel bekroop me afgelopen dagen zeker niet toen VARA/BNN uit het archief van De wereld draait door allerlei muziekopnames uit de 15 jaar van het programma liet zien. Wat ik wel dacht is: wat is dat programma eigenlijk van een enorm belang geweest voor de Nederlandse muziek, van pop tot jazz tot klassiek, want het kwam allemaal langs. Het heeft artiesten bij het grote publiek bekend gemaakt en vooral, het heeft artiesten tot verrassende uitvoeringen en samenwerkingsverbanden gebracht. In de afgelopen week hebben we het in vijf afleveringen allemaal nog eens kunnen zien en horen: enthousiast makende, inspirerende en ja, troostrijke compilaties. Oftewel troost-TV op herhaling, en dat in de eerste, vooral druilerige en kille week van de zomervakantie ( met zelfs een koelterecord in Friesland)

Nu is het van Van Nieuwkerk natuurlijk bekend dat hij zelf een groot muziekliefhebber is ( met als verrassende nummer 1 Charles Aznavour), maar zijn kracht, of dat van zijn programma lag niet in het laten optreden van artiesten die daar hun eigen ding kwamen doen ( dat gebeurde natuurlijk ook) maar in de diverse projecten die in de loop der jaren werden geintroduceerd: ‘guilty pleasures’,  american recordings, om er een paar te noemen. Het haalde  artiesten uit hun comfortzone en daagde hen uit om, meestal gewoon aan tafel, met enkel een gitaar, aan een lied van een ander een heel nieuwe draai te geven. Dat lukte niet altijd, maar meestal was het zeer verrassend. Net als dat project waarin artiesten als het ware samen met een overleden zanger een nummer uitvoerden: gisterenavond zagen we Waylon in een muzikale battle met Freddy Mercury en een heel scala aan Nederlandse zangers ( van Henny Vrienten en Lee Towers tot een jonge generatie artiesten waar ik de helft niet van kende) die samen met het Filharmonisch Orkest een prachtige uitvoering gaven van Lou Reeds “Perfect day’.

Bijzonder televisie. En nogmaals, je realiseert je zoiets vaak pas achteraf,  van grote waarde en belang voor de Nederlandse muziek in al zijn vormen.  Het blijft dus een gemis, elke avond tussen zeven en acht. Maar deze greep uit het archief was een weldaad en wie weet volgt er meer. Buiten schijnt in elk de zon weer. En ook dat is troostrijk.

Harrie Strubbe