Toen ik afgelopen  zaterdag aan het eind van de ochtend even naar onze volkstuin liep, trof ik een buurtgenoot in clownsoutfit. Op mijn verbaasde vraag: ‘Wat nou?” reageerde hij met een smile van oor tot oor: “Matinee!” Op dat moment realiseerde ik me dat het afgelopen week weer Wommelser feestweek zou zijn geweest. In normale tijden, dus. Maar nu dus even niet. Wat mijn buurtgenoot en zijn maten er dus niet van weerhield om op de Terp toch hun eigen matinee te hebben, met veel bier en zelfs live-muziek. En ze zijn er mee weggekomen!

Het zijn schrale tijden voor de liefhebbers van dorpsfeesten, maar vooral ook voor de liefhebbers van evenementen en festivals. Het Pinkpopterrein in Landgraaf in Limburg lag er uitgestorven bij dit weekend. De vijftig tot zestighduizend verwachte bezoekers moesten het nu doen met wat publieksloze optredens vanuit het Amsterdamse Paradiso. Maar dat was toch niet meer dan een schrale troost. En je realiseert je voor hoeveel mensen dit ook een economische aderlating is.

Hetzelfde kan gezegd worden van een festival veel dichterbij: Oerol. Ook zo’n gebeuren waar mensen lang naar uit kunnen zien. Een weekendje, een weekje, een dag, even naar Skylge om iets van de sfeer en de soms verrassende, dan weer bizarre maar altijd boeiende optredens en acts mee te maken. Niet dus deze keer. Nu ja, Douwe Bob dacht dat hij in een duinpan nog wel een klein optreden zou kunnen doen: niet dus! Het kwam hem op een proces verbaal te staan. ( Maar goed, ook dat is publiciteit)

 Maar verrassend genoeg was Cornald Maas er ook dit jaar toch in geslaagd zijn omroep zover te krijgen dat hij een week lang zijn ‘Opium op Oerol’ kon maken.. Dit keer niet met fragmenten van wat er allemaal gebeurde, maar met ontmoetingen met artiesten die zouden hebben opgetreden. Elke dag liep hij met een van de hoofdgasten rond over het eiland. Artiesten die vertelden over wat de afgelopen maanden voor hen hadden betekend. Hoe ze de vrijgekomen tijd hadden gebruikt. Hoe ze, meestal onbezoldigd, toch hadden doorgewerkt, nadenkend over nieuwe nummers,  nieuwe programma’s. In die zin wekte toch ook dit ‘opium’ weer verlangen. Of zoals Wende Snijders het zo beeldend verwoordde: “We geven de dagen water, tuinieren met onze uren.”   
Dat water geven is wel noodzakelijk, want het zijn schrale tijden. En je realiseert je maar weer eens dat het leven lang niet altijd zo maakbaar is als we soms denken of wensen. Net als in de tuin moet je afwachten wat er van het gezaaide komt. Verbeeldingskracht, daar komt het dan op aan.

Aan het eind van de middag kwam ik mijn buurtgenoot weer tegen: twee zonnestoeltjes onder de arm en een enigszins wazige blik. Op mijn vraag of het allemaal een beetje was gelukt klonk een hardgrondig ”Ja, it wie gesellig”.  Maar dat meende ik al gehoord te hebben: luidkeelse gezang had er geklonken vanaf de terp: “You’ll never walk alone”.  Ieder zijn verbeeldingskracht in deze schrale tijden.

Harrie Strubbe

Facebook

Tweet