Stoplichtbeleid, zo is het wel genoemd, het maatregelenpakket dat het kabinet de afgelopen maanden over ons heeft uitgerold: soms stond het licht op groep, dan weer op rood, maar meestal was het oranje. En ik weet niet hoe dat u vergaat, maar ik zit dan altijd in vertwijfeling als het verkeerslicht op oranje springt. Wat te doen: het gas er nog even op of vol in de remmen?  Misschien zit daar voor een deel ook wel het ongemak en het steeds nadrukkelijker binnensluipende chagrijn.

De NRC-iconen Fokke en Sukke weten het al: zij hadden inzage in uitgelekte stukken van het Catshuisoverleg van gisteren. Het ‘dringend advies’ zal worden opgeschaald naar ‘uiterst dringend’. Waarmee het Nederlands dilemma haarscherp in beeld wordt gebracht; wij zijn een liberaal land, waar iedereen zeer aan de eigen vrijheid is gehecht en we hebben een liberale premier die als de dood is zich op te werpen als de voorman van een al te directieve overheid. ( u weet, de liberale opvatting staat voor zo min mogelijk staatsbemoeienis).   
 
En dus maar hameren op de eigen verantwoordelijkheid  van mensen. Begrijp me goed, op zich is daar niets op tegen. Als iedereen zich aan de basisregels houdt , van uitgaande jongeren tot kerkende orthodoxen met alles wat je daar tusssenin zou kunnen bedenken, dan waren er misschien helemaal niet zoveel extra maatregelen nodig. En in maart leek het ook even zo te werken, toen de beelden van overvolle IC’s de meesten van ons van de urgentie doordrongen. Maar nu lijkt dat niet meer zo te werken: de cijfers lopen wel heel fors op ( al blijft ook dat lastig vergelijken met het voorjaar toen er nog niet op grote schaal  getest werd) maar ziekenhuisopnames en IC-bedden blijven daar voor het gevoel van velen toch bij achter. En dan proberen de Ernst Kuipers en Diederik Gommerts van deze wereld ons met cijfers en prognoses wel te overtuigen en ik twijfel echt geen moment aan hun goede bedoelingen en expertise, maar of het voldoende is?  ‘Wij doen niet meer meer’ klonk het onlangs en anders wel “wij zijn wel klaar met corona’. Noem het coronachagrijn en ik vraag me in alle ernst af of het gevolgde ‘stoplichtbeleid’ daar het adequate antwoord op is.
Nu ben ik geen viroloog, geen econoom, geen politicus, niks van dat alles…..maar ik ben wel Nederlander en dus ben ik net als al die andere 17 miljoen landgenoten van dat alles wel een beetje. En dan ook nog predikant…….. soms denk ik wel eens: het zal ons ongelooflijk tegen de borst stuiten, maar als we de hele boel nu een paar weken volledig op slot gooien? Dat zal een enorme impact hebben, sociaal en economisch, zeker, maar dat heeft her huidige beleid niet minder. Maar hoeveel ruimte zou dat daarna dan kunnen opleveren, sociaal en economisch?  Ik vind het een benauwend idee, maar met van ‘dringend’ naar ‘uiterst dringend’ gaan we het niet redden. Om dan weer de bal alleen bij de horeca en cultuursector te leggen….chagrijn.  

Durven we dat niet aan, en we zullen het morgenavond gaan horen, dan komen we uiteindelijk misschien toch niet om een soort tweedeling heen: zelfisolatie van kwetsbare groepen en ruimte voor anderen, maar  dat heeft dan ook alleen kans van slagen als dat echt gedurende een bepaalde tijd gescheiden werelden zullen zijn. Ik ben geen politicus, geen econoom en al helemaal geen viroloog, maar iets zegt mij dat het, zoals we het nu proberen te doen, niet goed gaat: teveel chagrijn, teveel weerstand en vooral ook: teveel sociaal-economische slachtoffers.  Het zijn ongemakkelijke, barre tijden.

Harrie Strubbe